Elahe Ansari’s Post

خداحافظی با سکون و سلام به آهستگی  توی کافهای نشستهایم و با دوست از برنامههای امسال حرف میزنیم. دوست پر است از ایده و اشتیاق. من هم هستم. از مجموعه خاطراتی که مکتوبشان کردهام میگویم و از میل به داستان و همکاری با برندهای فرهنگی و هنری. دوست میگوید حالا بهترین زمان برای تغییر شغل و جابجایی است. من اما میدانم برنامه دیگری دارم.  اردیبهشت ۱۴۰۲ است و امسال میخواهم مادر شوم و میدانم مادر شدن نیاز به امنیت و آرامش دارد و کجا جز جایی که هستم اینطور امن و امان است؟ نشستهام کنار دو دوست و از تجربههای کاری چندین و چند سالهام حرف میزنم. بعد از هر قصه چشمهایم برق میزنند و میروم سراغ قصهای دیگر. از اشتیاقم به داستانسرایی میگویم و غر میزنم که چرا کسب و کارها ریسک نمیکنند و قصه نمیگویند؟ مگر نه اینکه آدمی به داستان زنده میشود و به قصه زندگی میکند؟ فکر میکنم که دیگر برای سازمانم تاثیرگذار نیستم. دیگر نمیتوانم معجزه کنم و عصایم کار نمیکند. درونم غوغاست. آبان ۱۴۰۲ است و جنینی درون من نفس میکشد. میدانم حالا هم به سکون نیاز دارم. به آرامش! دوست میگوید میتوانم به استراحت و تغییر شغل فکر کنم و من میگویم فقط دو ماه تا وعده دیدارمان باقی است و ادامه میدهم. پسرک کنار مبل روی تشک خوابیده و چند دقیقهای وقت خالی دارم. دو ماه پر از استرس را پشت سر گذاشتهام. ماهی پر از درد کولیک، رفلاکس، بیخوابی و درماندگی! حالا دیگر پذیرفتهام که آدم یک سال پیش نیستم. میدانم که مادربودن مسئولیت سنگینی روی دوشم میگذارد و نمیتوانم از آن شانه خالی کنم. میدانم که میتوانم روی کمک آدمها حساب باز کنم و قرار نیست همه هندوانهها را خودم بردارم. سه جلسهای را در کلاس نویسندگی خلاق شرکت کردهام و استاد گفته قدر اصالت نوشتههایم را بدانم. وقتم آزاد شده و یادم آمده من آدم خانهماندن و کارنکردن نیستم. باید کاری کنم اما به آهستگی! قدمهایم را کندتر بردارم و به خودم و پسرک و زندگی جدید فرصتی دوباره بدهم. میدانم که سرپا شدنم به نوشتن گره خورده است و چه چیزی بهتر از نوشتن تاثیرگذار برای کسب و کارها. القصه؛ آمادهام تا شروع به کار کنم از نو! دوستانم گفتهاند که لینکدین پر است از تقاضا برای نیروی قصهگو. میخواهم دفتر جدیدی برای قصههایم انتخاب کنم. جایی که بدانم میداند مادربودن دردسرهایی هم دارد و بپذیردش. جایی که به قصه نیاز داشته باشد و بداند مهم تعداد کلمه و جمله نیست. جایی که برای کلمه به کلمه ارزش قائل باشد و برای ۴۰ یا ۴۲ ساعت کار چرتکه نیاندازد. فروردین ۱۴۰۳ است. با سکون خداحافظی کردهام و میخواهم امسال تمرین آهستگی کنم.  شما مادر همراه آهسته قصهگو نیاز ندارید؟

صبحانه و عصرانه توی سنجاق جایگاه ویژهای داره. اونقدر که توصیه میشه صبح سر وقت بیایم و عصر برای عصرونه کنار هم بمونیم. به نظرم این هدیه مناسبترین گزینه برای شروع سال جدید بود که توی روزهای عید توی سفرههامون باشه. فائزه برای هر هدیه سازمانی کلی فکر میکنه و من خوشحالم که هنوز توی مهمونیهای سنجاقی کنار دوستام حضور دارم. Faeze mohammadi

پشت این پست یه تجربه واقعی وجود داره.. ۱. شرایط جدید جوری رقم خورد که باید سبک زندگیم رو توی بخش تغذیه عوض میکردم. آسون بود؟ هرگز! موفق شدم؟ تا حدودی. نتیجه چی بود؟ مزههای واقعی رو چشیدم. این مدتِ آمادگی برای تحویل نقش جدیدم، باید غذاهای ساده، سالم و بدون روغن، گریلشده و تازه میخوردم و من مدتها بود که یادم رفته بود آشپزیکردن چه مزهای داره. ۲. از مرتضی میپرسیدیم کسب و کار جدید چطوره و اون با اشتیاق ازش تعریف میکرد و با زبان بدن همیشگی جذابش آدم رو به هوس مینداخت. از ویدئوهای تهیه غذا میگفت که توشون از گلدونهای خونگی، سبزیجات مورد نیاز آشپزی رو برمیدارن و ما میگفتیم این سبک زندگی که برای ما نیست. ۳. حالا هفده روز از تحویل نقش جدیدم میگذره. اولین توصیه پزشک بعد از بیرون اومدن از اتاق عمل این بود که چای نعنا و عسل بخورم تا زود سرپا شم و من یادم افتاد مرتضی همین شب قبل با گلدونهای جلگه برام حال خوب و سلامتی رو آرزو کرده بود. پس از فردای ترخیص چای با چند تا برگ کوچک نعنا شد بهونهای برای شروع روزم. ۴. حالا تقریبا به سبک زندگی جدید عادت کردم. نمیدونم تا کی میشه ادامهش بدم و بعد از تمومشدن مرخصی هم توی روتینم میمونه یا نه، اما این روزها دلم خوشه به بوی خونه، سبزیهای معطر و غذاهای تازهپختهشده. ۵. گلدونهای سبزیجات جلگه میتونن تو خونه شما هم باشن. میتونید به عنوان هدیه هم ازشون استفاده کنید. به نظرم که حداقل به یه بار امتحان کردنشون قطعا میارزن. jolgeh | جلگه Morteza Tayebi

مثل آخرین گاز تکه آخر پیتزا وقتی میدونی یه مدت باید دورش رو خط بکشی. ساعت گوشی که صداش در میاد خودم رو به زور از تخت نازنینم میکنم و بهش میگم این نیمساعت زودتر به املت اول صبح میارزه. برنامه صبحانه یکشنبههای سنجاق دلچسبه. املت، نیمرو، سوسیس تخم مرغ و متعلقاتش؛ البته اینکه اگه نون و پنیر داشته باشیم، غر میزنم هم کم توی این وفاداری به منو بیتاثیر نیست. ساعت ۹.۱۵ خودم رو به زیرزمین منفی دو و حیاط کوچک ساختمان فلان میرسونم و کارم رو شروع میکنم. همه میدونن که تا هوشیاری کاملم زمان نیاز دارم و اجازه میدن با عشق صبحانه رو نوش جان کنم. بعد از چشیدن آخرین لقمه، پشت سیستم میشینم و برنامه روزانهم رو اعلام، کارهام رو به ترتیب اولویت لیست میکنم و شروع. اینجا دعوای سئو و محتوا و فنی یه شوخیه و من همکار محبوب نوید از خوبهای فنی به گفته خودشم! پس با خیال راحت راجع به مشکلات و چالشها حرف میزنم و با کمک عوامل دنبال راهکار میگردم. کار گل؟ فراوون! اما توی همون فرآیند هم کلی تجربه کسب میکنم. گله و شکایت؟ مگه میشه نباشه؟ اما سعی میکنم قبل از اینکه غمباد بشه و راه گلو رو ببنده بیرونش بدم و راجع بهش حرف بزنم. وقت ناهار سفره رو پهن میکنم و من منتظر میمونم تا ببینم کی چه غذایی داره. اینجا غذای من وجود نداره؛ غذا غذای جَمعه. همکارها و دوستها ناهارشون رو بهم تعارف میکنن و با تذکر اینکه نکنه سیاه شه که یه شوخی بین خودمونه، میخوان هوسم رو رفع کنن. با خودم فکر میکنم چه خوب که هرروز نمیام شرکت چون اون موقع معلوم نبود با چه اضافهوزنی روبرو میشدم. بعد از ناهار میرم پشت میزم و کار رو ادامه میدم. اگه هم خسته شدم سری به اتاق استراحت میزنم و به خودم یه چرت کوتاه هدیه میدم. این برنامه هر یکشنبه من از اول خرداد امسال بود. وقتی فهمیدم قراره نه ماه، به اندازه دو نفر زندگی کنم. حالا در آستانه تولد، آخرین روزهای سنجاق رو سپری میکنم و سعی میکنم از آخرین تکه پیتزا لذت ببرم. تجربه کاری ۲ سال و خردهای من توی سنجاق بهم چیزهای زیادی یاد داد. بیشتر وقتها خنده روی لبم آورد و روزهایی هم اشکم رو سرریز کرد و یادم داد بیزینس بیزینسه. من اعتقادی به اینکه هر شروعی یه پایانی داره ندارم و دوست دارم یه سری تجربهها رو دورهای و مداوم چندباره تجربه کنم و سنجاق یکی از هموناست. این دفعه برای اولین بار توی تجربه کاریم برای خداحافظیم مضطرب نشدم، دروغ نگفتم، دعوا نکردم، بالغانه حرف زدم و آرزو کردم زود زود دوباره با هم روبرو بشیم. حالا به این فکر میکنم که چند وقتی رو استراحت کنم و از اول به زمینبازیها فکر کنم و ببینم کجا میتونم ارزشی خلق کنم که تاثیرگذاری طناب امید من به زندگیه. Sanjagh - سنجاق

چند لحظه تصور کنید اون پارکی که کلی خاطره کودکیتون رو توی دل خودش جا کرده، جلوی چشمتون خراب میکنن. چقدر غمگین میشید؟ حالا جای پارک، مهدکودکی رو بذارید که توی اون کلی بازی کردید، بعد مدرسهای که دوستاتون رو توش پیدا کردید، بعد اولین محیط کاریای که دوستش داشتید و هنوز وقتی بهش فکر میکنید، لبهاتون ناخودآگاه به خنده میافتن. دیدن چنین صحنهای از آوار کردن یه مشت خاطره که وزنشون، روی دل سنگینی میکنه کار هرکسی نیست. حالا فکر کنید اون خرابه همیشه جلوی چشمتونه و هرکاری میکنید پسزمینه رو عوض کنید، نمیشه. چقدر عذاب میکشید؟ من یه ماهه که آدمهایی رو شناختم که هرروز چشمشون به این خرابه میافته و یادشون میاد نتونستن اونجوری که لیاقتشه براش سوگواری کنن و جای زخمشون بعد از چند سال هم خوب نشده. طبیعی هم هست، وقتی هی دست بندازی جای زخمت و خراشش بدی، نذاری ترمیم شه و کاری کنی هربار خون ازش بیرون بچکه، چطور میشه جای زخم رو از بین ببری؟ از چی حرف میزنم؟ از یه روایت کار. از چاپشدههای جدید نشر اطراف که سراغ کارمندها و کارگرهای کارخونه چیتسازی بهشهر رفته و ازشون خواسته روایت کنن چرا هنوز کارخونه براشون مقدسه. آدمهای این قصه به واسطه کارشون تونستن سواد یاد بگیرن، پول در بیارن و روی پاهای خودشون باشن و همکاری و همدلی رو تمرین کنن. جوریکه هنوز بعد از گذشتن دهها سال و رسیدن به دهههای هفت و هشت زندگیشون حافظهشون خوب کار نمیکنه اما قصه کارخونه رو پررنگ برات روایت میکنن. بعد از خوندن این کتاب از خودم پرسیدم یعنی میشه هنوز هم انقدر به یه سازمان وفادار بود که حتی تو نبودش هم دلت براش تنگ شه؟ بخشی از کتاب: هر ماه رمضون، بدون استثنا، یاد کارخونه میافتم. ماه رمضون اگه برای بقیه بوی زولبیا و بامیه داره، برای من بوی کارخونه میده. هر شب ماه رمضون، با هم هماهنگ میکردیم تا همه برای افطار فرداش یه چیز درست کنیم. نیمساعت تایم افطار داشتیم. اون نیمساعت از عمر ما حساب نمیشد. ... اگه میخواید بدونید قصه این کارخونه چی بود و چه بلایی سر خودش و منابع انسانیش اومد و چرا هنوز هم برای نیروهای سابقش عزیزه، کتاب خاک کارخانه نوشته شیوا خادمی از نشر اطراف رو بخونید. #خواندن_برای_نوشتن Atraf publication | نشر اطراف

اگه هیچ محدودیتی نداشتی، اولین مقصد سفرت رو کجا انتخاب میکردی؟ بیشتر از یه سال پیش بود که توی یه پست لینکدین از دایره امن گفتم و اینکه دیگه میتونم از خونه کار کنم و سفر برم. تصورم این بود که قراره دنیادیده بشم و همه مقصدهای جذاب ندیدهام رو تیک بزنم. از مشهد شروع شد، به زنجان و قزوین رسید و توی یزد تموم شد. میخواستم امسال رو با سفر خارجی شروع کنم که نشد و من موندم و یه لیست بلندبالا که نمیتونستم از بینشون تصمیم بگیرم و نمیدونستم چطور بودجهش رو تأمین کنم. وقتی رویات بزرگه و توی دستت جا نمیشه و زورت بهش نمیرسه هم که معلومه که میسپریش به صندوقچه خاطراتت. چند روز پیش که متوجه شدم فلایتیو کمپین جدیدی رو با عنوان رویاییترین سفر اجرا کرده، سری به صندوقچه زدم و با خودم گفتم، اگه رویاها بتونن واقعی شن، حیفه که فصل شکوفههای گیلاس، توکیو رو نبینم. خلاصه که برنامه سفر رو برای خودم نوشتم و به انتظار روزی نشستم که با کمک کائنات و قانون راز، ژاپن رو جذب کنم. (امیدوارم جدی باورم نکرده باشید) روز اول: بازدید از باغ ملی شینجوکو گیوئن؛ توی راهنماهای گردشگری نوشته شده، بهترین زمان سفر توکیو برای کسایی مثل من که شلوغی مقصد اذیتشون نمیکنه، فروردین و اردیبهشته. پس روز اول رو به بازدید از این باغ، دیدن شکوفههای گیلاس، درازکشیدن زیر سایه درختها و عکسگرفتن اختصاص میدیم. روز دوم: محلهگردی و معبدگردی؛ توکیو یه کلانشهره با کلی محله، از محله گینزا، مرکز مدهای عجیب تا کیچی جوجی که به عنوان مرکز زندگی روستایی ژاپن شناخته شدهن، همون ایستگاه‎های سفری هستن که یه جون به جونهامون اضافه میکنن. توکیو کلی معبد و موزه هم داره که ممکنه برای یه سری از همسفرها جذاب نباشن و مجبور باشیم نیمههای مسیر جدا شیم. روز سوم: روز سوم روز عملی کردن قولمون به بچههاست. پس سری به دیزنیسی میزنیم و ساعتهای زیادی رو اونجا میگذرونیم. اگه زمان و انرژی هم داشتیم، پاساژهای توکیو رو توی لیست برنامههای بین روزمون میذاریم. دو روز بعد رو هم میذاریم ببینیم کجاها جا موندن و چطور میتونیم سفرمون رو کامل کنیم. توی لیست سفرمون یادداشت کردم که حتما کوفته برنجی ژاپنی، تمپورا و یاکیتوری رو تست کنیم و حتما سری به نمایشگاه بینالمللی توکیو بزنیم و اگه شد، جزیره اودابیا رو از نزدیک ببینیم.توی این سفر، هم پسر کوچولو دیگه بزرگ شده، هم گربهمون همراهمونه و هم با دوستهام که سفر باهاشون یه کیف دیگه داره، همسفرم. دیگه چی بهتر از این؟ اما فلایتیو برای حقیقی کردن این رویاپردازی چی کار کرده؟ اضافهکردن گزینه پرداخت اعتباری سفر خارجی، صدور سریع ویزا و عوارض خروج رایگان از خدمات سفر رویایی فلایتیوست که باعث میشه فکر کنم یه روز که خیلی هم دور و دیر نیست، میتونم زندگیش کنم و بدونم این سفر با هر سفری فرق داره. راستی رویای سفر تو چیه؟ #رپورتاژ_آگهی

درس سوم: مراقب بازخوردهای راهپلهای باش. فکر میکنم یکی از بزرگترین چالشهای شروع کار این است که بتوانیم عملکردمان را بگذاریم یک طرف ترازو و با وزنههایی بسنجیمش. اینکه با فرهنگ سازمانی اخت شدهایم و تا حدی توانستهایم وظایفمان را درست انجام دهیم، امیدمان را بارور میکند. از طرفی اگر متوجه شویم که کجای کارمان لنگ است و کدام چرخ نمیچرخد، میتوانیم خودمان را بازیابی کنیم و از نو بسازیم. توانایی درک و هضم بازخورد از طرف نیروی کار و دادن بازخورد درست از طرف کارفرما، از اصلیترین پایههای رابطههای کاری است که کمتر جایی از آن حرف میزنند. همین میشود که در خیلی از روابط، بعد از یک یا سه ماه کاری، پایانی تلخ رقم میخورد. من و مدیر عزیزم هم از این قاعده مستثنی نبودیم. تنها چیزی که آن روزها میدانستم این بود که باید راس ساعت در محیط کار حاضر شوم و وظایفم را تا آخر روز تیک بزنم. اما به چه نحو و قیمتی؟ نمیدانستم. کسی بگوید بالای چشمم ابروست؟ نمیتوانستم بپذیرم. کارم را درست انجام میدهم یا نه؟ مدیرم مسئولیت سنجش و اعلامش را به عهده گرفته بود. چقدر در این مسئله موفق بود؟ نمیدانم. در ساختمان 5 طبقهای کار میکردیم که جای سوزنانداختن نداشت. ناهارمان را پشت میزمان میخوردیم و اگر میخواستیم گپی با هم بزنیم به پارکینگ پناه میبردیم.  همین شده بود که جلسههای فیدبک که آن موقع اسمش را نمیدانستیم، بین طبقات روی پله و قبل از ترک کار برگزار میشد. اولین و بزرگترین گاف کاریام را وقتی دادم که از مشتری پشت خط برای گرمنبودن سالاد سزارش عذرخواهی کردم. بعد از گفتوگو فهمیدم از سرد بودن سالاد سزارش، احتمالا مرغهای سالاد سزارش، ناراضی است. در پاسخ به این مشکل از او عذرخواهی کردم و قول دادم موضوع را پیگیری کنم. اما چه پیگیریای؟ بعد از تمام شدن مکالمه فهمیدم کار را خراب کردهام. فردی که قرار بود مسئولیت آنبوردینگم را به عهده داشته باشد، با ریشخندی گفت: «معلومه که سالاد سزار سرده. چرا ازش عذرخواهی کردی؟»  آب پاکی را ریخته بود روی دستم. همین کافی بود تا انتهای روز از تماس تلفنی و اشتباههای بعدش اجتناب کنم و نتیجه چه شد؟ اولین جلسه فیدبک. قبل از تمامشدن ساعت کاری روی پلههای بین طبقهها ایستاده بودم و تلاش میکردم به نحو احسن بشنوم بدون اینکه ناراحت شوم. موضوع چه بود؟ کند بودم و این باعث شده بود مدیرم بخواهد چند دقیقهای همکلام شویم. بعد از حرفزدن از کندی و نگرانیها، قول دادم که سرعتم را بیشتر کنم، راهی خانه شدم و توی راه با خودم گفتم نکند به درد این کار نمیخورم؟ فردای آن روز ماجرا جور دیگری شروع شد. با سرعت تمام کارهایم را انجام دادم که نشان بدهم اشتباه کردهاند. اما نگرانی خوبنبودن، پسزدهشدن و تمامشدن روزهای کاریام در اوج، احتمالا باعث شده بود دقت کافی نداشته باشم.  دوباره نزدیکهای پایان ساعت کاری من بودم و پلهها، که حالا بیشتر از قبل برایم تنگ و خفه به نظر میرسیدند و مدیرم که داشت از دقتم میگفت. نمیفهمیدم کجای کار مشکل دارد یا نمیخواستم بفهمم. نه من توانایی هضمش را داشتم نه مدیرم میتوانست با آرامش از احساسش بگوید. من بودم و ترسی که نکند این آخرین گفتوگویمان باشد. این داستان ادامه دارد… #منابع_انسانی #مدیریت_منابع_انسانی #فیدبک_سمی